Είμαι Έλληνας. Πεθαίνω ευχαριστημένος, γιατί πεθαίνω για την εθνική μου ιδέα. Η φυλή μου είναι τόσο μεγάλη, ώστε και χιλιάδες σαν και μένα να κρεμάσετε, δεν θα μπορέσετε να κόψετε την αιώνια κι ένδοξη ζωή της. Εκτέλεσα το καθήκον μου προς την πατρίδα. Εύχομαι στα παιδιά μου σαν μεγαλώσουν, να συνεχίσουν το έργο μου.

«Ζήτω η Ελλάδα. Μακεδονία Ελληνική. Ζήτω η ελευθερία». Δεν το είπε στα ελληνικά, γιατί δεν ήξερε να τα μιλάει, αλλά ένιωθε και ήταν Έλληνας… Οι σλαβόφωνοι αυτοί ήρωες ήταν που πρώτοι κράτησαν την Ελλάδα στη Μακεδονία. Μετά ήρθαν ο Παύλος Μελάς και άλλα παλικάρια από την ελεύθερη Ελλάδα για να την υπερασπιστούν… Όλοι αυτοί ήταν και είναι οι γνήσιοι Μακεδόνες. Αυτοί που δε μιλάνε μόνο ελληνικά τα χείλη τους, αλλά και η καρδιά τους.

Την  τοποθετούν πάνω σε φορείο και σταματούν για λίγο σ᾿ όλα τα χωριά. Στην πλατεία κάθε χωριού, συνάζονται οι κάτοικοι και τους μιλά για τη γλυκιά πατρίδα. «Είμαι Ελληνίδα δασκάλα», έτσι ξεκινά τον λόγο της. Και οι χωρικοί σκύβουν ευλαβικά και θέλουν να φιλήσουν το χέρι της ηρωίδας, που πάλεψε με τον εχθρό για την Ελλάδα. Το αίμα της σε εκείνη την πορεία σταγόνα σταγόνα βάφει τη μακεδονική γη.